در ۴ فایل قرار دارد که یکی از این فایلها در۸۲ صفحه قرار دارد که ۴ صفحه در توضیحات آمده است.

تاریخچه شنا

ورزش شنا همیشه و همه وقت در زندگی روزمره ی انسان و تندرستی و صحت فرد نقش مهمی را ایفا کرده است. در ارتباط با آب و شنا می توان مبادرت به ورزش های دیگری کرد، این ورزش ها عبارتند از: شیرجه، شنای هنری، نجات غریق، غواصی. در دوران گذشته اکثر مردم در کنار رودخانه ها، دریاچه ها و دریاها زندگی می کردند. پس آموختن شنا برای انان از ضروریات بوده زیرا تسلط بر شنا با محیط و وضع اقتصادی مردم ارتباط مستقیم داشته و به همنی دلیل شنا به تدریج تکامل یافته است. در گذشته های دور اکثر شناگران ساکنین سواحل دریاها و یا حوالی لیبی است که در چهار هزار سال پیش به دست آمده است. از تصاویر سنگی می توان نتیجه گرفت که حرکات پا درشنا شبیه حرکات پا کرال می باشد. تمرینات شنا بیشتر در جامعه ی برده داران و بردگانی که برای آماده شدن جهت جدال و جنگ استخدام می شدند توسعه داشت، بر همین اساس ورزش شنا در یونان پیشرفت قابل ملاحظه ای پیدا کرده بود به طوریکه در تمام مجموعه های ورزشی استخر شنا وجود داشت. از طرف دیگر ضرب المثل یونان باستان نشانه ی اهمیت شنا در آن جامعه بوده است. این ضرب المثل می گوید «او نه می تواند شنا کند و نه بخواند». یونانیان به پرورش جسم توجه خاصی داشتند و به همین دلیل بردگانی که برای خدمات جنگی اجیر می شدند باید جسم خود را پرورش می دادند، یکی از این روش ها شنا کردن بود. رومی ها نیز به شنا اهمیت خاصی می دادند. برای افراد طبقه ی اول و اربابان حمام های گرم وجود داشت. بر اساس شواهد شناگران آن ها قادر بودند در هنگام شنا با خود اسلحه حمل کنند. آن ها مهارت زیادی در غواصی نیز داشتند. در اواخر قرون وسطی اولین کتاب راهنمای شنا در جهان به چاپ رسید. مؤلفش وین من (Wynman) بود. اسم کتاب «شناگر با هنر شنا» بود. در سال 1538 در اگزبورگ به چاپ رسید. او کتاب خود را با شنای کرال سینه شروع کرد و به اعتقادی این نوع شنا، تنها نوع صحیح شنا است. در قرن 18 هالورن (Halloren) پدر هنر شنای امروزی است. وی کارگر معدن بود. در همین قرن بود که اولین مکان شنا و استحمام در آلمان تأسیس گردید. شنا در برنامه ی کلاسی گنجانده شده. اولین مدرسه در سال 1810 (فورتا pforeta) چنین اقدامی کرد. گوتس موتس (Gotsmoths) در توسعه ی شنا در مدارس نقش اساسی داشت. بیش از 50 سال در آموزش و پرورش فعالیت داشت. او به کمک طناب، کمربند و قلاب مبتدیان را در آب تعلیم می داد. او اقدام به تهیه و تدوین قوانینی برای برگزاری مسابقه ی شنا نمود. - تعلیمات باشگاهی و وجود فدراسیون توسعه و تکامل شنا در بین مردم باعث شد که فدراسیون شنا در آلمان به وجود آید. در سال 1837 اولین باشگاه شنا به نام (استادان آب) در آلمان تأسیس شد. در سال 1840 تی خیشه فورشه اولین باشگاه را برای علاقه مندان شیرجه تأسیس کرد. آلمان ها با ایجاد سالن های سرپوشیده برای شنا باعث شدند تا علاقه مندان بیشتر بتوانند به شنا بپردازند. در سال 1886 فدراسیون شنای آلمان (DSV) بوجود آمد. - تقسیمات و متعلقات فدارسیون: ورزش شنا شامل واترپلو، شیرجه، شنای هنری، شنای محلی، نجات غریق و غواصی. - معنی و مفهوم شنا: مفهوم وسیع شنا متکی است به ارزش های اصلی و معنوی و ارزش های بهداشتی آن برای مردم. آموزش شنا شناي رقابتي با ورود به المپيك در سال 1896 در عرصه بين المللي داراي اهميت و موجوديت شد. مسابقات المپيك ابتدا تنها به مردان اختصاص داشت اما بعدها در سال 1912 مسابقات زنان نيز در اين رقابت ها جاي گرفت. قبل از تأسيس فينا( FINA ) بازي هاي المپيك ، شامل تعدادي از مسابقات غير متداول بودند. براي مثال در سال 1900 زماني كه مسابقات شنا در رودخانه «سن» Seine در فرانسه برگزار مي شد رقابت كنندگان بايد از تيرهاي چوبي خاصي بالا مي رفتند و زير صفي از قايق ها در آب شنا مي كردند. پس از اينكه فينا تأسيس شد برخي از اين مسابقات عجيب برچيده شدند. تحت مقررات فينا هم در بازي هاي المپيك و هم در ديگر مسابقات ، طول مسابقات به تدريج با سيستم متر اندازه گيري مي شد. و در سال 1969 سيستم اندازه گيري يارد براي ركوردها منسوخ شد. انواع حركت هاي شنا به شناي آزاد ، كرال سينه، كرال پشت ، قورباغه ، پروانه دسته بندي شدند. تمام اين حركات در مسابقات انفرادي چندگانه به اجرا در آمدند. تاریخچه شنا ظهور و گسترش شنا، ریشه در احتیاجات عصر انقلاب صنعتی و شهرنشینی اواخر قرن نوزدهم دارد. این توسعه ابتدا از انگلستان آغاز شد و از آنجا به قاره اروپا و آمریكا و سرانجام به همه دنیا گسترش یافت. اولین استخرهای سرپوشیده به ترتیب در شهرهای لیورپول 1838، وین 1842 و برلین 1855 ساخته شد و بعد از آن اولین تشكیلات شنا شكل گرفت. در سال 1869 برخی از باشگاههای لندن به انجمن شنای «متروپولتین» پیوستند كه در سال 1874 به انجمن شنای بریتانیا تبدیل شد. در سال 1884 اتحادیه شنای آماتور شكل گرفت و دو سال بعد با انجمن شنای بریتانیا تلفیق شده، «انجمن شنای آماتور بریتانیا- ASA» را پدید آوردند. سرانجام با عبور كاپیتان متیو وب از كانال مانش در سال 1875 و پدید آمدن باشگاهها و فدراسیونها در كشورهای مختلف اروپا، آمریكا و استرالیا، شنا محبوبیت یافت وارتباطات و مسابقات بین‌المللی شروع شد. در آن زمان رشته‌های شنا تا بدین حد متنوع نبودند. تا مدتها شنای قورباغه و شناهایی كه از شنای قورباغه نشات گرفته بود مثل شنای زیربغل و شنای پشت حكمفرما بودند. بعدها شنای انگلیسی پهلو دست بالا به وجود آمد كه هنگام استراحت، دست بالا قرار می‌گرفت. تروجن با مشاهده بومیان آمریكایی، استراحت دست را به تناوب، خارج از آب قرار داد و این شنا را با یك ضربه پای قورباغه تركیب كرد. پیشرفت بعدی اجرای دو ضربه پا در یك دور شنا بود یعنی یك ضربه در هر حركت دست كه موجب كوتاهتر و سریع شدن حركات دست شد. بعدها ضربه عمودی پا جایگزین ضربه پای شنای قورباغه شد و شنای كرال سینه متولد شد. ریچارد كاویل استرالیایی این حركت را در اوایل قرن بیستم با نام ضربه كرال استرالیایی با چهار ضربه پا معرفی كرد و در سال 1956 هموطن او سسیل هیلی این حركات را به اروپا برد. در همین زمان كرال در آمریكا پیشرفت كرد و بالاخره شیوه آمریكایی شش ضربه پا جهان را فتح كرد. شنای پشت هم همین الگو را دنبال می‌كرد تا سال 1908 شیوه سُنتی شنای پشت حاكم بود ولی از المپیك 1912 قهرمانان تنها كرال پشت را اجرا كردند. تا قبل از ساخت سكوی شیرجه، شناگران در آب «استارت» می‌زدند یعنی قبل از شروع مسابقه در آب می‌ایستادند یا دراز می‌كشیدند. در سال 1933 یك آمریكایی به نام «هنری میوز» نوع جدیدی از شنای قورباغه را در مسابقات به نمایش گذاشت او زمان استراحت (Recovery)، دست‌ها را مانند كرال سینه خارج از آب قرار می‌داد و شنای پروانه را توسعه داد. نزدیك به دو دهه فرق زیادی بین این روش و قورباغه قایل نبودند، كاربرد هر دو شیوه در شنای قورباغه بود و حتی شناگر می‌توانست هنگام مسابقه یكی را به دیگری تبدیل كند. اما این شیوه درگیری‌های زیادی ایجاد كرد. تا آنجا كه مجله سویمینگ تایمز این‌گونه از المپیك 1948 لندن گزارش داد: «توفان جدیدی وزیدن گرفته است كه می‌تواند به شكاف درفینا منجر شود.» هشدار سویمینگ تایمز از آنجا بود كه هفت نفر اول شنای 200 متر قورباغه در فینالی كه در ویمبلی برگزار شد از شنای پروانه استفاده كرده بودند و به این ترتیب بگومگوهای شدیدی در كنگره فینا بوجود آمد. سرانجام از بین 73 رای دهنده در فینا 42 نفر رای بر جدایی شنای پروانه از شنای قورباغه دادند و اعلام كردند تدوین قوانین و مقررات مسابقات شنا باید به «سازمان اداری فینا» ارجاع شود. سازمان اداری فینا در هشتم اگوست 1948 پیشنهاد كنگره را پذیرفت. اما IOC از افزایش برنامه شنای المپیك خودداری كرد. ریتر دبیر افتخاری فینا در 11 آگوست 1948 در نامه‌ای به همه اعضای سازمان اداری از آنان خواست تصمیم جدی اتخاذ كنند. از میان ده عضو، نه عضو به درخواست ریتر پاسخ دادند كه سه نفر شنای پروانه را شنایی كاملاً جدید و مجزا از قورباغه دانستند و شش عضو آن را هم‌ردیف شنای قورباغه می‌دانستند. به این ترتیب با وجود مخالفت رییس وقت فینا، باز هم دو شیوه شنا به شنای قورباغه رسمیت یافت. در سال 1935 جك سیگ شناگر آمریكایی نوعی ضربه پا مانند دم ماهی را ابداع كرد او و مربی‌اش آرم بروستر شنای «دولفین قورباغه‌ای» را به وجود آوردند. این نوع شنا به دلیل شكل عمودی حركتش تا سال 1952 به عنوان شنای پروانه و زیر مجموعه شنای قورباغه محسوب می‌شد. سرانجام در كنگره فینا كه به مناسبت المپیك هلسینكی برگزار شد، شنای قورباغه و پروانه از هم جدا شدند و شنای دلفینی با نام شنای پروانه پذیرفته شد. در مسابقات المپیك 1956 هنگامی كه ما سارویوركاوا قهرمان المپیك و چند تن دیگر از شناگران بیشتر مسیر را در زیر آب شنا كردند مشكلاتی جدید شكل گرفت. كنگره فینا تصمیمی جدید اتخاذ كرد كه به دنبال آن شنای زیرآبی حذف شد و شناگران موظف شدند هنگام هر شروع و برگشت سر خود را به شكلی قرار دهند كه آب را بشكافد. فقط در شنای قورباغه فرو رفتن در آب مجاز بود ولی در هر دو (چرخه) سر باید یكبار آب را می‌شكافت. كنگره فینا در المپیك 1988 تصمیم گرفت شنای زیرآبی را به میزان حداكثر 15 متر مجاز بشمارد چون در این دوره استفاده از ضربه دولفین در شنای كرال پشت افزایش یافت. پرافتخارترین شناگر المپیك در همه دوره‌ها، مارك اسپتیز آمریكایی بود كه در بازیهای مونیخ موفق به كسب هفت مدال طلا شد كه چهار مدال انفرادی و سه مدال در رقابتهای امدادی و همراه با سایر هم تیمی‌هایش بود.